Nieuwe week: nieuwe uitdagingen, nieuwe beestjes & nieuwe huwelijksaanzoeken

Wauw, wat vliegt de tijd voorbij! Een week verder met nog meer huwelijksaanzoeken, ik raak er al aangewend. Vanaf nu ben ik nog maar een week op Lespansie en daarna keer ik terug naar Paramaribo.
Deze week heb ik me vooral bezig gehouden met het opzetten van een trainingsboek voor het bestuur, om de informatie die ik geef tijdens de trainingen te waarborgen in een map. Hierin is informatie te vinden over het bestuur, de werking hiervan, samenwerking, communicatie, geven van feedback, verbouwen van pomtayer en ondernemerschap. Ik heb hier voor gekozen zodat de mensen iets blijvends hebben, zodat ze er later gebruik van kunnen blijven maken.

Met het bestuur heb ik een energieke tweede bijeenkomst gehad. We hebben onder andere gesproken over samenwerking, het maken en nakomen van afspraken. Het bestuur nam nu hun rol in: de  voorzitster opende de vergadering voor het eerst en de secretaris maakt notulen. De voorzitster vond het in het begin erg eng maar ze deed het ontzettend goed. Ze heeft afgesproken met de andere dames dat ze de volgende keer niet langer dan 15 minuten wacht en dat er 10 SRD betaald moet worden als iemand te laat komt of zich niet aan de afspraken houden.
Ik gaf de dames de opdracht om dicht bij elkaar te staan, ogen dicht, handen in de lucht en een hand vast te pakken. Vervolgens mochten de dames hun ogen openen en proberen om uit de knoop te komen, zonder elkaars handen los te laten. Dit zal resulteren dat ze in een kring komen te staan.
Het was spannend voor hen om dicht bij elkaar te staan en de tolk was zo enthousiast dat hij graag aanwijzingen wilde geven maar ik heb hem gevraagd om er met elkaar uit te laten komen.
De dames begonnen met elkaar te overleggen en uit te proberen, ze hebben veel lol gehad en ze deden het erg goed. Ze straalden toen ze klaar waren, maar complimenten zijn ongebruikelijk voor ze. Ze waren erg trots en dat was prachtig om te zien.
Vervolgens heb ik hen gevraagd wat ze nu hebben gedaan. Het kwam erop neer wat nodig was voor een samenwerking. Ze begonnen honderd uit te vertellen. Het geeft me veel voldoening als ik hen zie stralen.
Vervolgens gingen we door met de toekomst van het bestuur: ze kunnen veel samen bereiken om het dorp verder te ontwikkelen, als hier behoefte naar is. Dit kan heel simpel zijn door een iemand uit de omgeving te laten spreken over bijvoorbeeld voeding, opvoeding, boekhouden, landbouw etc. Ze worden hier enthousiast van en iemand geeft al aan dat ze het ook willen promoten via de media (dit is de lokale radio). Het was een goede bijeenkomst. Ik heb het bestuur huiswerk mee gegeven om afspraken met elkaar op te zetten en een naam te bedenken. Ik ben erg benieuwd naar het resultaat.

Deze week heb ik weer een gesprek gehad met mijn grote vriend, de bootsman. Hij doet zijn best om aardig te doen maar ik voel aan hem dat hij het natuurlijk helemaal niet leuk vindt dat ik alles zo aan het onderzoeken ben. Deze keer was Imro bij het gesprek. De bootsman was van mening dat hij de boot voor zichzelf mag gebruiken, zonder hier iets voor te betalen. De boot slijt natuurlijk op deze manier en aan onderhoud heeft hij nog niks gedaan. De bootsman zet een toeristenkamp op en ik heb hem gevraagd of ik daar gratis in mag wonen wanneer ik elke dag de vloer aanveeg? Hij begon te lachen, natuurlijk kan dat niet volgens hem. Dus vroeg ik; waarom gebruik jij de boot dan gratis? Dit heeft tot hem doorgedrongen en ik hoop dat hij deze gedachte vast houdt. Ook heb ik hem geconfronteerd met het feit dat er geen geld binnen komt voor de ontwikkeling van het dorp, voor de ontwikkeling van de kinderen, ook zijn eigen kinderen. Na veel verdraaiingen en onderwerpen wat hij wilde afkappen, zijn we tot afspraken gekomen.

Het waterproject verder goed, waar ik niet veel aan hoef te doen. Er is één man in het dorp die elke dag stenen maakt voor het waterproject en vervolgens metselt iemand anders weer de stenen, dit dient als fundering voor de watertank. De watertank wordt geplaatst onder het dak zodat het water in de tank stroomt. Ze zijn nu ongeveer op de helft, ze liggen goed op schema.

Met de dag zie ik het water zakken. In de weekenden kan ik helaas niet veel uitjes plannen omdat die hier simpelweg niet zijn. Ik zou dan minimaal één à twee dagen moeten reizen, voor dat ik op de bestemming ben. Daarom zit ik in de weekenden op het eiland, klets wat met de toeristen, gidsen en ik help de eigenaren om hun financiën op orde te krijgen. Het is een ontzettend leuk stel en ik ben een soort kind aan huis geworden.
Ze waarschuwen me voor de mannen; praat niet te veel over jezelf en geef geen informatie over je verblijf in Nederland. Of de mannen worden gewaarschuwd door hen dat ik een man heb in Nederland, zodat ze geen dingen in hun hoofd halen. Er wordt misschien wel iets te goed op me gepast maar ze bedoelen het heel goed, het zijn echt schatten.

Gister heb ik een kop koffie gedronken met Billy, een jongeman die op zijn 10e naar Nederland vertrok en nu sinds anderhalf jaar weer terug is op Jaw Jaw. Hij is denk ik medio 20. Billy wilde graag een beetje sparren, hij wil graag het dorp verder helpen aan de ontwikkeling. Hij vroeg me wat me opviel en dat kon ik vrij snel opnoemen:
- Het zijn hechte families en mensen zijn ook gericht op hun familie
- Er wordt goed voor de ouderen gezorgd
- De kapitein zet zich in mindere mate in voor de ontwikkelingen van het dorp
- De mensen denken aan vandaag en niet aan morgen, ook niet m.b.t. de toekomst van de kinderen
- Er is veel sociaal contact
- Er wordt regelmatig informatie achter gehouden
- De kinderen zijn ontzettend blij met kleine dingen
- De vrouwen werken keihard
- Mannen lusten wel een borrel en delen graag de lakens uit
- Ze maken zich niet snel druk

Billy was verbaasd dat ik dit heb gezien binnen een maand. Hij is al begonnen met projecten maar hij heeft moeite om de juiste mensen te vinden. Hij is bezig met schoonmaakacties met kinderen van 6 à 7 jaar. Daarnaast wil hij zijn kippenhandel uitbreiden maar hij kan daar niet de juiste mensen voor vinden. Ik heb hem geadviseerd om op de vrouwen en de jongeren te richten, aangezien mannen niet graag werken en daar is hij ook tegen aan gelopen.
Wat me opvalt is dat Billy graag werkgelegenheid wil creëren maar naar zijn eigen zeggen is daar geen behoefte aan in Jaw Jaw. Maar heeft een project dan wel nut? Ik vind het mooi om te zien dat er zulke mensen zijn en graag iets voor anderen willen betekenen. Ik wens hem daarom veel succes.
 
Een week na mijn spinavontuur had ik vannacht weer visite om 5.00 uur. Ik dacht dat er een vleermuis aan de buitenkant van de hut zat, maar ik scheen toch voor de zekerheid even om te checken of hij niet binnen zat. De locals noemen het vampiervleermuizen omdat ze mensen bijten en bloed afnemen. Ze geven een stof waardoor je bloed niet stelpt, hierdoor kan je enorm bloeden.
Toen ik scheen, vloog ineens de vleermuis heen en weer in mijn hut. Ik wist niet hoe snel ik een klamboe los moest maken, om hier onder te gaan zitten (Mijn buurvrouw had dezelfde dag mijn eigen klamboe overgenomen). Ik was nu veel banger voor deze vleermuis dan voor de spin van vorige week. Ik was blij dat mijn petroleumlamp nog brandde naast mijn bed. Vorige week kreeg ik namelijk te horen dat deze lamp is om de vleermuizen bij je weg te houden. Ik deed daarvoor altijd het lampje uit.
 Ik heb de deur geopend en het leek of de vleermuis weg was, niets was minder waar.. Ik heb mijn spullen gepakt en ik ben naar een andere hut gegaan. De laatste week blijf ik nu toch maar braaf onder een muffe klamboe slapen. Slapen kon ik niet meer, maar ik voelde me nu toch veiliger.
Het komt regelmatig voor dat mensen hier worden gebeten, de vleermuizen komen door de kleinste gaatjes.

De taal ga ik steeds beter beheersen en ik kan de mensen beter verstaan. De marrons zijn daar verbaasd over. Gister kwam een vriend van Billy voorbij en zei: Zoetie (betekent lekker). Dus ik zei: Ik versta je wel hoor. Haha, wat vond ik dat leuk! Hij keek mee geschrokken aan en hij bood zijn excuses aan.